W okolicach Olsztyna na północny-zachód od centrum wsi Zrębice (w pobliżu niebieskiego szlaku "Warowni Jurajskich"), znajdują się "skałki św. Idziego". Tutaj ponoć miał się ukazywać w XVII wieku pustelnik - święty Idzi. Wędrując w tamtych okolicach napotkamy kapliczkę na planie koła, malowniczo usytuowaną wśród drzew, która została wzniesiona na cześć tegoż świętego. Pomiędzy skałkami a ową kapliczką, napotkamy studnię która - jak głosi miejscowa legenda - jest miejscem gdzie ma się znajdować źródełko z cudowną wodą która ówcześnie pomagała ludności w walce z szalejącą zarazą.

Na polach na północny-zachód od wsi stoi kapliczka św. Idziego wybudowana na wzniesieniu na miejscu starszej zbudowanej z wapienia łamanego. Od wschodu łączyła się z nią mniejsza absyda. Otoczona akacjami, lipami i modrzewiami. Według legendy w pobliskim źródle woda lecznicza.

Według miejscowego podania w XVI lub XVII w. wybuchła w okolicy Zrębic straszliwa zaraza dziesiątkująca ludzi i dobytek domowy. Wielu opuszczało zarażone domy i wynosiło się na mieszkanie do lasu. Kiedy część z nich modliła się w lesie, błagając o zmiłowanie Pańskie, na wspomnianej skale, zjawiła się postać starego pustelnika. Był to sam św. Idzi, który zachęcił wszystkich do pokuty, jeśli chcą, aby zaraza ustąpiła, a następnie wskazał im źródełko bijące blisko skały , z którego woda miała służyć jako lekarstwo przeciwko zarazie. Z wdzięczności za uratowanie od zarazy na miejscu ukazania się świętego jeszcze w poł. XVII w. wybudowana została przez ks. Bartłomieja Madalińskiego kapliczka ku czci św. Idziego. Pod koniec XVII w. lub na początku XVIII w. została powiększona przez ks. Antoniego Jaskułowicza, a w 1789 r. rozebrana z powodu znacznej ruiny obiektu, zaś obraz św. Idziego przeniesiono do obecnego kościoła. W końcu XIX w. postawiono tu drewnianą kapliczkę, a tą zastąpiono obecną w 1947 r. kosztem leśniczego Gosławskiego. Nieopodal od kapliczki na południowy-zachód stoi żelazny krzyż na podmurowaniu a przy nim ocembrowane źródło które wg ludowych podań posiada lecznicze właściwości.

We wsi znajduje się także, drewniany (modrzewiowy) kościół pod wezwaniem św. Idziego Opata z 1596 r. Gruntownie odrestaurowany lub odbudowany nieomal od podstaw w 1789 r. staraniem ks. Wojciecha Bulińskiego i konsekrowany ówcześnie pod wezwaniem Wszystkich świętych. W 1 poł. XIX w. zaczął chylić się ku ruinie, ze względu na brak funduszy na renowacje kościoła . W 1889 r. ks. Jan Lalewicz poddał kościół koniecznej gruntowej renowacji. W latach 1954-55 wymieniono na nowe poszycie gontowe dachu zaś w 1956 r. wykonano elektryfikację obiektu z inicjatywy ks. Zbigniewa Lewińskiego. W latach 1966-68 ks. Stanisław Bigaj poddał gruntownej renowacji wnętrza kościoła a ks. Roman Kuźmiński wyremontował plebanię i pokrył nowym dachem gontowym dzwonnicę.

Kościół ten jest jednonawowy o konstrukcji zrębowej, oszalowany deskami, wzmocniony lisicami, kryty dwuspadowym dachem gontowym. Ołtarz główny w kościele jest barokowy z XVII w. z obrazem św. Idziego z 1652 r. pochodzącym z kaplicy św. Idziego stojącej na polach na północny zachód od wsi. Boczne ołtarze również barokowe z XVII w. W prawym ołtarzu znajduje się obraz adoracji Dzieciątka przez Matkę Boską pochodzący z przełomu XV i XVI w. Interesująca jest tutaj również gotycka kamienna chrzcielnica z 1 poł. XVI w. Obok kościoła znajduje się dzwonnica o konstrukcji słupowej, z XVII - XVIII w. z dzwonami z 1632 r., a także grupa 6 drzew (lipy), która jest pomnikiem przyrody. Podobnie jak kościół, dzwonnica była gruntownie odnawiana w 1789 i 1889 r. dlatego przyjmuje się, że obecna konstrukcja powstała na przełomie XVII i XVIII w.

(Źródło – opracowane na podstawie Wikipedia)